Αν δεν σ' αρέσει να λέγεσαι Έλληνας...

Αν δεν σ' αρέσει το «Έλληνας», κάν' το «Κύπριος», φίλε. Πάλι Έλληνας δηλώνεις.

Είτε είσαι απ' την Πάφο του Αγαπήνορα που έφτασε από την Αρκαδία, είτε έχεις πρόσφυγες γονείς από την Αμμόχωστο του Τεύκρου που μας ήρθε από τη Σαλαμίνα της Αττικής, είτε απ' την Κερύνεια του Πραξάνδρου και του Κηφέα από την αρχαία Κερύνεια της Αχαΐας... Πώς να ξεφύγεις απ' την τόση ελληνικότητα του «είναι» σου; Πώς και γιατί;

Μήπως ο Κρητικός, ο Αθηναίος, ο Χιώτης, ο Σαλονικιός, ο Μικρασιάτης πρόσφυγας ή ο Κερκυραίος παύει να έχει τη δική του ιδιαίτερη πατρίδα επειδή είναι Έλληνας; Θα μου πεις, έχεις κράτος δικό σου. Ε και; Δηλαδή, αν ο βορειο-Ηπειρώτης ή ο Πόντιος κατόρθωνε, πολεμώντας για αυτοδιάθεση και Ένωση, να διατηρήσει έστω μια ανεξαρτησία, θα σταματούσε να είναι Έλληνας; Γιατί ο δικός σου τόπος καταγωγής να ακυρώνει την εθνικότητά σου; Έλληνα Κύπριε, ποιος είπε ότι το ένα αναιρεί το άλλο;

Κι αν όντως δεν είσαι Έλληνας, αν είσαι ένα τίποτα χωρίς ταυτότητα, τότε γιατί άραγε μάχονται με τόση μανία να σε ξεβγάλουν από τούτη τη γη όπου «εκ λάθους» κρατήθηκες; Και γιατί σ' έσφαξε το 1821 και σε ξεσπίτωσε το 1974 ο Τούρκος κατακτητής; Και τί τον κάνει να βλέπει την Κύπρο και την Ελλάδα ως ενιαίο αντίπαλο; Αναρωτήθηκες ποτέ; Αν βέβαια αρνιέσαι την ταυτότητά σου, αν παραδίδεσαι, τότε δεν χρειάζεται πια να σε κυνηγούν για να αλλαξοπιστήσεις. Είναι κι αυτή μια «λύση» που συζητείται...

Η ταυτότητα είναι ιστορικό, φίλε μου Έλληνα νεοκύπριε, κι όσο κι αν την αρνιέσαι, δεν αλλάζει. Αυτός είναι ο εαυτός σου. Μην κάνεις πως δεν τον βλέπεις γιατί έτσι σου 'μαθαν.

Ψάξε και θα τον βρεις.