«Η αλήθεια είναι ότι, τις τελευταίες μέρες, μιλούμε μια φορά τη μέρα στο τηλέφωνο με τον κ. Νεοφύτου. [...] η συμπεριφορά του με συγκινεί.» - Α. Μαυρογιάννης, Υποψήφιος ΔΗΣΑΚΕΛ
Το αναμέναμε, μα –με όλα όσα βλέπουμε και ακούμε αυτές τις μέρες– οι μάσκες έπεσαν εντελώς. Τί αναμέναμε; Ότι, είτε ο Α. Νεοφύτου είτε ο Α. Μαυρογιάννης περνούσε στον δεύτερο γύρο απέναντι από τον Νίκο Χριστοδουλίδη, θα ετίθετο σε ισχύ μια άτυπη συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων για να σωθεί ο τόπος από τον «απορριπτικό Χριστοδουλίδη, που θα φέρει την οριστική διχοτόμηση».
Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Όσοι δεν είμαστε έτοιμοι τη Δευτέρα το πρωί να θυσιάσουμε τα πάντα στον βωμό της όποιας λύσης, είμαστε απορριπτικοί, ακραίοι εθνικιστές, διχοτομιστές και έχουμε το «α» ή «β» συμφέρον από τη μη λύση του Κυπριακού. Και αυτοί, που έχουν κάνει τον Ρεαλισμό της Ήττας ιδεολογία τους, είναι οι προοδευτικοί ή (αν είναι συναγερμικοί) οι θαρραλέοι που θα κάνουν την υπέρβαση. Ήμαρτον!
Το διακύβευμα της Κυριακής είναι, συνεπώς, ξεκάθαρο και θυμίζει στιγμές 2004: Ή με το άτυπο ΔΗΣΑΚΕΛ και τον εκπρόσωπό του, Α. Μαυρογιάννη, ή με τον Ν. Χριστοδουλίδη, που αν μη τι άλλο μετουσιώνει –σε κάποιο βαθμό– τη χειραφέτηση των πολιτών από το διεφθαρμένο παλαιοκομματικό σύστημα, καθώς και μια πιο διεκδικητική σχολή στη διαχείριση του Κυπριακού (βλ. κυρώσεις, Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα κ.ά.).
Δεν τρέφω αυταπάτες ούτε θεοποιώ/ηρωοποιώ τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως επαναστάτη που θα φέρει τη ριζική αλλαγή. Αν και διαφωνώ με κάθε μορφή ΔΔΟ, θα τον ψηφίσω ως το μη χείρον κι εύχομαι να μη φανεί κατώτερος των εξαιρετικά κρίσιμων για τον Κυπριακό Ελληνισμό διεθνών περιστάσεων.
Καλή ψήφο σε όλους.
